Nieuwe bewoners trots op getransformeerde Paduakerk

En óf ze trots zijn op het eindresultaat. Karel en zijn vrouw Wilhelmien Kreemers glunderen van oor tot oor als ze door de imposante entreehal van de venieuwde 'Antonius' lopen. Op dezelfde plek liep hij ooit rond als misdienaar. Binnenkort mag het echtpaar Kreemers zich bewoners van de Antonius noemen. "Wie kan nou zeggen dat-ie zijn bezoek in zó'n entree kan ontvangen?

Oud en nieuw

In de getransformeerde Antonius, die binnenkort officieel wordt opgeleverd, komen oud en nieuw voortdurend samen. Te beginnen in de entreehal, die toegang biedt tot de woningen. Hier leeft het verleden voort door bewust behouden elementen, van groot tot klein. Dat begint al met de metershoge doorkijk naar het dak, de donkere steunbogen eronder, een aantal glas-in-loodramen en een naastgelegen kapel: de enige publieke plek die de Antonius straks nog overhoudt.

Maar het zit 'm ook in kleinere elementen: oude tegeltjes die her en der zijn teruggeplaatst, een wijwaterbakje aan de muur en een oude houten kerkdeur die na restauratie weer is teruggehangen.

Een beste puzzel

Het verleden zichtbaar maken en houden was cruciaal bij deze transformatie, legt projectontwikkelaar Yannick van Putte van ontwikkelaar CRA Vastgoed uit. "Maar dat hadden we wel af te stemmen met de eisen die nu eenmaal verbonden zijn aan een woongebouw. De isolatie, lichtinval, het materiaalgebruik, om maar wat te noemen. Het gebouw krijgt niet alleen een andere functie. Het gebeurt ook nog eens in een compleet andere tijd, met nieuwe spelregels. Dat was best een puzzel."

Sanne van Overdijk van Huybregts Relou vervolgt: "Eigenlijk hebben we een doos in een doos gemaakt. De kerk was in de loop der jaren flink uit het lood geslagen. Van voor naar achter wel een centimeter of 30. Rechte hoeken waren er nauwelijks nog te vinden. Dat vergt veel creatief vermogen en ongebruikelijke en scheve aansluitingen. Maar daarom extra mooi als het lukt."

Ook in het ruime appartement van Karel en Wilhelmien is het kerkelijke verleden nog volop zichtbaar. De grootste ruimte wordt in het midden 'gebroken' door een dikke steunbeer, die architect, ontwikkelaar en bouwers als beeldbepalend element overeind hielden. Van Overdijk: "Sommige bewoners wilden die muren ongestuct laten, om dat verleden nog meer zichtbaar te houden. Omdat die muren naar buiten doorlopen, kon dat helaas niet. Dan zou de kou zo naar binnen trekken."

Aanstaande bewoner Karel op de tweede verdieping van 'De Antonius'. Foto ED

Karel en Wilhelmien kozen bewust voor dít appartement, op de hoek van het gebouw. "Hier kijken we zowel op de Eindhovenseweg als op het Carolusgebouw uit. In de kapel ernaast heb ik ook missen gediend. Dat zat daar vol nonnen." Het appartement zelf zit vol nisjes en dieperliggende boogvormige wanden. Karel: "In de ene nis komt een opgezette kerkuil, in de andere een monstranskelk."

Fris en nieuw

Wilhelmien: "Ik had twee jaar geleden niet gedacht ooit nog te verhuizen. Maar hij wilde graag, is hier gedoopt. Voor hem is de cirkel rond. En nu het zover is, ben ik zelf toch blij: alles fris en nieuw. Geen verbouwingszorgen meer. Met een lift, ja. Zonder die lift hadden we het niet gedaan."

Door San van Suchtelen, Bron: ED